Vandaag een stukje over Bali, over wat mij is opgevallen. Om te beginnen de straten, vanaf het vliegveld leken de straten zo onlogisch breed, maar eenmaal uit de stad werden de straten zoveel smaller. En op zich is dat helemaal geen enkel probleem, maar je hebt hier veel auto’s en scooters op de weg die elkaar aan alle kanten passeren. Nog een geluk dat er nog geen ongelukken zijn gebeurd, zover ik heb mee gemaakt dan. Er zijn hier heel veel de zelfde auto’s, zwart of zilver en bijna allemaal zeven-zitters. Iedereen lijkt hier wel een taxi service te hebben.
Toeteren lijkt hier bij het autorijden te horen, over het algemeen om andere weggebruikers (om de hoek) te laten weten dat ze er aankomen. Maar soms wordt er ook gewoon getoeterd op lange rechte wegen.
De scooters hier is een verhaal apart, als je hierheen gaat weet je dat ze niet moeilijk doen met hoe en wat op een scooter, maar toch om het te zien is iets anders. Wat heb ik zoal gezien; een hele familie op één scooter, pa, ma, twee kinderen en de hond; achterop zitten met twee benen aan een kant; takken bossen, planken van 1 bij 2 meter; grote gas of water flessen; en een kind van nog geen twaalf rijdend op een scooter is geen uitzondering.
Voor ons betekent het leven hier veel lopen en voor het vrijwilligers werk gaan we met de taxi, die voor ons geregeld is. Lopen naar Ubud (centrum) kost ongeveer een half uur, heuvel op en trap af. Maar dat is goed voor onze conditie zullen we maar denken.

Verder weet je dat hier veel offers gebracht worden, maar dit gebeurd ook op de meest onlogische plekken, aan de zijkant van de weg, voor de deur van een winkel of huis.

En nog iets wat hier heel erg opvalt is de hoeveelheid honden die hier over straat lopen. Het schijnt dat ongeveer elk huis z’n eigen (waak) hond heeft. Maar deze honden lopen gewoon langs de zijkant van de weg en steken over wanneer zij daar zin in hebben. Maar de chauffeurs zijn heel voorzichtig als ze een hond zien lopen.